Acabara de sentarme no sofá da recepción cando vin aparecer a figura do señor K baixando as escadas do chalet no que estaba a sede da empresa Infarterer. Debía rondar os 60 anos e movía con dificultade o seu corpo apesar da súa consistencia enclenque. Saudoume cun forte apertón de mans mentres analizaba se o meu ollar era igualmente sólido.
Inmediatamente pediume que o acompañase ao piso superior, cousa que me fixo pensar sobre a necesidade daquela custosa viaxe arriba-abaixo e abaixo-arriba. Bromeei coa necesidade dun ascensor, e el respondeu cun riso franco que denotaba simpatía pola ocorrencia.
Sentou na cabeceira da mesa de reunións e ofreceume unha das cadeiras dos extremos que estaba estratexicamente colocada en diagonal, de forma que me obrigaba a ollar de fronte para el. Dende o momento en que me sentei volvémonos inimigos íntimos.
Comezou a analizar os pros e os contras da miña candidatura para o posto. Parecía especialmente procupado cun asunto en concreto:
- Non tes coche, ¿non?
- Non, pero espero compralo cando comece a traballar aquí.
- Claro, pero é un problema se tes que incorporarte inminentemente e necesitas depender do transporte público.
- Tamén podería virme a vivir aquí.
- Mmmm...
- Non me importaría mudarme, gustoume esta vila.
- Pero aquí non hai moita cousa para facer.
- Gústame a vida tranquila.
- Non creo que che guste vivir aquí.
- En serio, prefiro a calma ao barullo da grande cidade.
- Es novo, vaste aburrir aquí.
- Entón comprarei un coche.
Preséntovos a un novo membro da família dos blogs:
